بخشی از متن پاورپوینت کشوربگرمي :
بگرمی
بَگِرمی, منطقه‌ای در ساحل راست رود شاری, در جنوب شرقی دریاچه چاد, که تا قرن سیزدهم/ نوزدهم, کشور مسلمان و سیاهپوست نشین به شمار می‌آمد.
فهرست مندرجات
1 - مشخصات منطقه بگرمی2 - تقسیم سال در منطقه بگرمی
3 - اقتصاد منطقه بگرمی
4 - جمعیت منطقه بگرمی
5 - اسلام در منطقه بگرمی
6 - تحولات سیاسی منطقه بگرمی
7 - فهرست منابع
8 - پانویس
9 - منبع
مشخصات منطقه بگرمی
پایتخت این مملکت در زمان بارت (1269/1852) ماسینیا بود. در حوزه حاکمیت این مملکت, که در ْ10تاْ12 عرض شمالی و ْ15 تا ْ18 طول شرقی گسترده بود, تعدادی سرزمین خراجگزار وجود داشت.این نام تاریخی امروز دیگر به صورت رسمی متداول نیست؛ تنها یک بخش از ماسینیا بر جا مانده, و مناطق خراجگزار دیگر به ناحیه‌های بوسو و مِلفی منضم شده‌اند. مناطقی که روزگاری بگرمی نامیده می‌شدند در ارتفاع هزار پایی در جلگه وسیعی قرار دارند که با شیب ملایمی منطقه بگرمی در ساحل راست رود شاری به ساحل دریاچه چاد می‌پیوندند. تنها وجود برخی تپه‌های شنی لم یزرع, و نیز وجود صخره‌های منفرد پراکنده در جانب مشرق در ناحیه دکاکره, یکدستی هموار این جلگه پوشیده از خاکهای رسوبی و آبرفتی را گسسته است.این مناطق در منتهاالیه بیابانهای ساحل و سودان واقع شده‌اند.
تقسیم سال در منطقه بگرمی
سال در این مناطق به دو فصل تقسیم می‌شود؛ یکی فصل خشک که زمستانی سرد و بهار و پاییزی بسیار داغ و سوزان دارد؛ دیگری تابستان که فصلی گرم و مرطوب است. بارندگی سالانه در حدود هفتصد میلیمتر مربع نوسان می‌کند, ولی میزان تبخیر آب بسیار زیاد است.رود شاری تنها رود دایمی این منطقه است, سایر رودها (بَحر ارگویگ و بَحرنارا) تنها در فاصله شهریور تا آذر آب دارند.
اقتصاد منطقه بگرمی
اقتصاد این منطقه بر کشت و زرع و پرورش دام استوار است.محصول عمده آن ارزن است که قوت غالب مردم این سرزمین را تشکیل می‌دهد؛ ذرتنیز که در اطراف واحه‌ها کشت می‌شود, محصول مکمّلی است که در فواصل دوره‌های کشت ارزن کاشته می‌شود. علاوه بر این, در اراضی این منطقه نخودفرنگی, مانیوک, بامیه, کُنجد و بادام زمینی نیز کشت می‌شود.کشت پنبه در بخش جنوب شرقی این منطقه, در کرانه رود شاری معمول شده است. در مراتع این منطقه, با آن‌که کیفیت خوبی ندارند, گاو, گوسفند و بز پرورش می‌دهند.
جمعیت منطقه بگرمی
جمعیت این منطقه بسیار متنوع است: سیاهان (شامل بگرمیها, بورنوییها, ساراها و ماساها)؛ اعراب (شامل یسیه, دکاکره و اولادموسی)؛ و فولانی‌ها و بوروروفولانی ها. (در 1358 ش/ 1980) جمعیت این منطقه در حدود 000, 700 نفر بوده است. (The New Encyclopaedia Britannica, Micropaedia , Chicago 1985, s.
vv. "Borno", "Chari-Baguirmi") ذیل (شاری ـ بگرمی). سیاهان یکجانشین (به استثنای ماساها, که به پرورش گاو اشتغال دارند) از طریق کشت و زرع و ماهیگیری روزگار می‌گذرانند. فولانیهای بدوی و صحرانشین تا نواحی دوردستی چون لوگون و دریاچه چاد, بوروروفولانیها تا نواحی آتی و موسورو کوچ می کنند.اعراب نیمه بدوی بین روستاهای خود که در فصل باران در آن‌ها کشت و زرع می‌کنند, و سواحل